معماری رنسانس (قرن 14 تا 17 میلادی)

واژه ی رنسانس به معنی تولدی دوباره است و از دوران رنسانس به عنوان عصر بیداری نیز یاد می کنند. رنسانس که از فلورانس ایتالیا در اواخر قرن چهاردم و اواخر دوران گوتیک پسین آغاز شد، دوران بیداری و پیشرفت در ایتالیا و اروپای شمالی به حساب می آید. در این دوره معماران اعتقاد پیدا کرده بودند که جهان بر پایه ی اصول ریاضی و فیزیک بنا شده است و تلاش می کردند که اصول کشف شده را در ساخت بناها به کار گیرند. همچنین معماران رنسانس مخالف طاق های نوک تیز و ساختمان های بلند دوران گوتیک بودند و شکوه معماری کلاسیک را ترجیح می دادند. به همین دلیل ساخت بناهای متناسب با الهام از معماری یونان و روم باستان در این دوران آغاز شد.

در این دوره معماران دیدگاه اومانیسمی بیشتری داشتند و تلاش خود را می کردند تا سازه هایی بسازند که هم از نظر منطقی و هم از نظر عواطف و احساسات انسانی گیرا و جالب توجه باشند. که نتایج آن در معماری، نقاشی و مجسمه سازی دوران رنسانس به همین شکل نیز پیش رفت.

در دوران رنسانس تمامی قواعد و اصول و ابداعات معماری رومی و یونانی به خوبی مطالعه شد و سبکی به وجود آمد که از هر کدام از سبک های پیشین، عنصر مربوط به خود را دریافت کرده بود. از ویژگی های این دوران می توان گفت که بیشتر ساختمان ها به شکل متقارن و مربعی طراحی می شدند و پنجره ها و درها نیز طراحی متقارن دارند. استفاده از ستون های مشابه با ستون های کلاسیک که چسبیده به دیوار هستند و طاقچه هایی در داخل دیوار ها که با مجسمه ها پر می شدند نیز نشان از معماری رنسانس دارند.

نظر خود را بیان کنید :

ارسال نظر